W lutym 2014 roku, gdy w Kijowie dokonywała się zmiana władzy, a protesty na ulicach były krwawo tłumione, w Autonomicznej Republice Krymu doszło do prorosyjskich demonstracji na ulicach Kerczu i Sewastopola. W Symferopolu demonstrowali natomiast zarówno przeciwnicy, jak i zwolennicy proeuropejskiego kierunku zmian na Ukrainie.

20 lutego na Krym trafiło z Rosji ok. 6 tys. żołnierzy, a kilka dni później w stan gotowości postawiono stacjonująca w Sewastopolu Flotę Czarnomorską (15 tys. żołnierzy). W nocy z 26 na 27 lutego budynki rządowe Autonomicznej Republiki Krymu zajęte zostały przez żołnierzy bez dystynkcji wojskowych, nazwanych „zielonymi ludzikami”. Jednak żołnierze ci na budynkach administracji wieszali rosyjskie flagi. Do 3 marca 2014 roku opanowane zostały najważniejsze obiekty na półwyspie, oraz zablokowywane zostały okręty Marynarki Wojennej Ukrainy. Ok 75 proc. stacjonującego na Krymie ukraińskiego wojska zdezerterowało, lub przeszło na stronę wroga.

Dopiero na początku marca 2014 roku Władimir Putin, prezydent Federacji Rosyjskiej wystąpił o oficjalną zgodę na użycie wojska na Ukrainie. Do wcześniejszych działań na półwyspie nikt się formalnie nie przyznał, choć dowody wskazywały, że „zielone ludziki” to wojsko rosyjskie.

16 marca 2014 odbyło się referendum dotyczące statusu Republiki Autonomicznej Krymu. Według oficjalnych danych za przyłączeniem Krymu z Sewastopolem do Rosji zagłosowało 96,57% biorących udział w głosowaniu, przy frekwencji 84%. 17 marca 2014 Rada Najwyższa Republiki Autonomicznej Krymu przyjęła postanowienie o niepodległości Krymu. Jeszcze tego samego dnia suwerenność Krymu uznała Rosja, a dzień później podpisano umowę między Federacją Rosyjską a Republiką Krymu i miastem wydzielonym Sewastopol o włączeniu Krymu do Rosji. Umowa ta weszła w życie z dniem ratyfikacji, co nastąpiło 21 marca 2014.

Wyniki referendum nie zostały uznane przez społeczność międzynarodową. Fot.: Autorstwa NASA, Domena publiczna