Zbrodnia ludobójstwa popełniona przez Rosję w Ukrainie

W historii ludzkości ubiegły XX wiek „zaznaczył się” w sposób szczególny – popełnieniem zbrodni ludobójstwa na różnych warstwach społeczeństwa, w zależności od jego rasy, narodowości lub cech medycznych i psychiatrycznych. Wszystko zaczęło się od ludobójstwa popełnionego przez Turków na narodzie ormiańskim w trakcie trwania I wojny światowej i tuż po niej. Pałeczkę w tej jakże smutnej sztafecie przejęło państwo sowieckie, które najpierw zorganizowało ludobójstwo Ukraińców podczas tak zwanego „komunizmu wojennego”, a później wywołało sztuczny głód, który doprowadził do śmierci milionów, głównie ukraińskich chłopów w latach 1920., 1930. i 1940. Podczas II wojny światowej władze sowieckie zorganizowały ludobójstwo swoich własnych obywateli różnych narodowości – Tatarów krymskich, Czeczenów, Kałmuków, Inguszy, Karaczajów, Bałkarów, Nogajów, Turków meschetyńskich i innych narodów, zamieszkujących terytorium ZSRR.

Następni byli Japończycy, którzy w latach 30. i 40. XX wieku w okupowanej Mandżurii i Korei zorganizowali ludobójstwo narodów chińskiego i koreańskiego. Nie można też pominąć eksterminacji 6. milionów Żydów, milionów Romów, osób z chorobami psychicznymi i innych kategorii ludzi podczas trwania rządów Hitlera w Niemczech, która w historii ludzkości nie miała precedensu zarówno pod względem zakresu, jak też i zaawansowania technologicznego procesu eksterminacji, co więcej, pod względem liczby ofiar była najbardziej masową zbrodnią ludobójstwa w dziejach.

Za każdym razem, gdy popełniano zbrodnię ludobójstwa, organizujące ją władze powoływały się na odpowiednie podstawy „naukowe”, które miały ją „usprawiedliwić” w oczach świata, jednak mimo to ideolodzy i organizatorzy tej polityki w hitlerowskich Niemczech i Japonii zostali ukarani przez Międzynarodowe Trybunały w Norymberdze i Tokio.

Mogło by się wydawać, że zwolennicy polityki ludobójstwa otrzymali jasny i dobitny przykład reakcji społeczności międzynarodowej i w tych okolicznościach można było żywić nadzieję, że taka zbrodnia w przyszłości już się nie powtórzy. Niestety, nadzieje te okazały się płonne, ponieważ już w drugiej połowie XX wieku doszło do licznych przypadków ludobójstwa w różnych częściach świata. Wystarczy chociażby wspomnieć politykę chińskich elit rządzących wobec narodu ujgurskiego, zbrodnie reżimu Czerwonych Khmerów w Kambodży wobec własnego narodu, ludobójstwo narodu Tutsi w Rwandzie, wydarzenia w byłej Jugosławii itp. XXI wiek kontynuuje tę smutną historię.

Agresja Rosji na niepodległą Ukrainę stała się kolejną kartą w historii zbrodni ludobójstwa. Już 14 kwietnia 2022 roku, trzy tygodnie po zdradzieckim ataku, Rada Najwyższa Ukrainy przyjęła oświadczenie „O popełnieniu ludobójstwa na Ukrainie przez Federację Rosyjską”, w którym wyraźnie opisała istnienie znamion ludobójstwa w działaniach sił zbrojnych Federacji Rosyjskiej.

Od pierwszych dni ataku rosyjscy agresorzy zaczęli popełniać liczne akty ludobójstwa na okupowanych przez siebie terytoriach. Bucza, Irpień, Borodianka, tysiące innych miast, miasteczek i wsi, które zostały zaatakowane przez rosyjskie siły okupacyjne, stały się miejscem masowych mordów, gwałtów, przymusowych porwań dzieci, deportacji ludności do odległych regionów Rosji – czynów, które spełniają przesłanki zbrodni ludobójstwa.

Fundamentalna decyzja Komitetu Ministrów Rady Europy o przygotowaniu podpisania umowy z Ukrainą w sprawie utworzenia specjalnego trybunału, w kompetencjach którego miałoby się znaleźć rozpatrywanie spraw ludobójstwa popełnionego przez Rosję w Ukrainie, otwiera nową kartę w historii walki z tym najcięższym przestępstwem przeciwko pokojowi, bezpieczeństwu ludzkości oraz prawu i porządkowi międzynarodowemu.

Czytaj całość